یه پرستار یا پزشک یا دندانپزشک و هر کسی که در اقدامات بالینی درمان مستقیماً مداخله داره باید تمام افراد جامعه رو مبتلا فرض کنه مگر خلافش ثابت بشه .

ترم های اول که تازه وارد بیمارستان و کار بالینی شده بودیم خیلی از بچه ها به دلیل مهارت و دقت کم، نیدل استیک شدن  . البته بگم نیدل استیک اتفاقی نیست که فقط متوجه یک آدم کم تجربه باشه خیلی از همکارهای پرسابقه و اساتید هم ممکنه این اتفاق براشون بیفته اما بعدش یه سری پروتکل های پیشگری هست که باید حتماً اجرا بشه تا درصد بیماری های قابل سرایت رو به حداقل ممکن برسونن. (فرو رفتن سوزن ، لانست یا امثال این ها در دست و به طور کلی آسیب دیدن با وسایل تیز و آلوده نیدل استیک گفته میشه . برای اطلاعات بیشتر کلیک کنید ).

خیلی هامون از ترس اینکه استاد دعوامون نکنه یا از روی بی اطلاعی نیدل استیک رو گزارش نکردیم یا اینکه رفتیم توی فاز انکار و از روی ظاهر طرف گفتیم نه بابا این طوریش نبود و HIV نداشت و ...

خلاصه حالا که درسمون تموم شده و چند سال از اون بی دقتی ها گذشته به خودمون اومدیم که نکنه ...؟!

امروز 5 نفری رفتیم آزمایش اورژانس HIV دادیم (موقع ورود به دانشگاه به خاطر رشته ای که انتخاب کرده بودیم موظف شدیم واکسن هپاتیت رو بزنیم و از اون جهت خیلی نگران نبودیم).

توی مرکز بهداشت مسخره بازی در میاوردیم . اَدای آدمای مضطرب و مریض رو در می  آوردیم و ... که یهو مشاور مرکز خیلی جدی برگشت بهمون گفت اگه Positive بشید چیکار می کنید؟! یه نگاه من به فرشته انداختم یه نگاه فرشته به من ... فرشته گفت ملیحه واقعاً باید چیکار کنیم ؟! انگار یه کمی مسئله جدی شد ولی بازم از شوخی ها و مسخره بازی هامون دست برنداشتیم .

خلاصه رفتیم آزمایش رو دادیم و 15 دقیقه بعد جواب آزمایشاتمون که Negative بود رو گرفتیم .

مثل همیشه خداجون شکرت ...