این روزها بیشتر توی فاز خودشناسی هستم تا چیزای دیگه و هر وقت که یه ویژگی جدید رو در خودم پیدا می کنم فوق العاده لذت می برم و اعتماد به نفسم بیشتر میشه.

باورتون میشه من تا امروز خودم رو نشناختم ؟!

میگن خودشناسی مقدمه ی خداشناسی هست . من فکر می کنم خودشناسی همیشه به خداشناسی ختم نمیشه و گاهی به خودپسندی و خودخواهی اختتام پیدا می کنه .

همین جا دعا کنیم که : خدایا هیچ وقت نگذار صفاتی که تو دوست نداری در ما پدیدار بشه .

از خودم می پرسم فکر می کنی خدا از تو راضیه ؟ و فکر می کنی خدای خودت رو شناختی ؟

جوابم تا این لحظه منفی هست . شاید الان تعجب کرده باشید ولی واقعا اینطوریه . من خیلی سعی کردم خدا رو بشناسم . توی تئوری خیلی چیزها راجع به خدا می دونم. وجودش رو حس می کنم. می دونم هست. می دونم منو می بینه و بهم کمک می کنه اما نمی تونم بگم حقیقتا اونو شناختم . چون شناخت رو جز "دانستن" می دونم . به نظرم معرفت باید خیلی بالاتر از این چیزا باشه و مطمئنم کسی که به اون معرفت برسه به شیرینی و لذت واقعی رسیده.

اما رضایت ... فکر می کنم رضایت کامل نداره . شاید توی این دوران اخیر یه مقداری به من امیدوار شده باشه ...

کاش آدم اینقدر ظرفیت داشت که بتونه مستقیم با خدای خودش ارتباط داشته باشه . اشتباه برداشت نکنید ها ! منظورم اینه که بتونم خودم ازش بپرسم و خدا خودش به من جواب بده و حتی قانعم کنه.

خدایا معرفت خودت رو نصیبمون کن . آمین ...