دو سه روز پیش یه دوست توی صحبت هاش گفت :

وقتی چیزی می خوام که خیلی بزرگه و رسیدن بهش سخت هست ، هر چقدر که اون سخت تر و بزرگ تر باشه من بیشتر ترقیب میشم تا به دست بیارمش و تمام نیروی خودم رو میذارم تا توی چنگم باشه . وقتی هم که بهش میرسم بی نهایت برام لذت بخشه.

این موضوع رو طوری برای من بازگو می کرد که کاملا می تونستم اون شیرینی که از رسیدن و به دست آوردن می گفت رو حس کنم.

ایشون آدم بلند پروازی هست اما رویا پرداز نیست. من همیشه در حالی دیدمش که اهداف بزرگی رو دنبال می کنه. تمام نیروی خودش رو برای رسیدن به اون هدف بزرگ به کار میگیره . انرژی و امیدش وصف ناپذیره و برای تمام چیزهایی که امروز مالکش هست به خودش می باله و از داشته هاش انرژی میگیره.

به نظرم اینطوری زندگی کردن واقعا عالی هست . این روزها خیلی روی حرفهاش فکر می کنم . خیلی دلم می خواد چنین تصویری ، چنین امیدی و چنین پشتکاری توی زندگی و وجودم داشته باشم .

حاشیه نوشت :

دختر پر انرژی ، با اراده و دوست داشتنی سال های ِ کودکی رو به خاطر دارید . چقدر من با دردهاش اشک ریختم و با شادی هاش ذوق کردم...

آره جودی آبت رو میگم ... 

چه دورانی بود ...

راستی بچه های ما امروز چه برنامه ها و کارتون هایی می بینند ؟! تا حالا مقایسه کردید ؟ چقدر آموزش مثبت توی این بازی ها و برنامه های امروز بچه هامون هست ؟! اصلا چیزی هست که ببینید ؟!...

من چیزی ندیدم که دل خوش کنک باشه ... متاسفم