سلام. با حرفت موافقم که پرستاري تو ايران اصلا تو جايگاه خودش قرار نگرفته . واقعا اينو ميگم, از ته دل. البته پزشکي هم چندان مالي نيست, هم زيادي سخته, هم تا آخر عمر باته, هم کارش سنگينه , هم مدت زمان تحصيلش + طرحش زياده , هم آزمون تخصصش سخته , هم خدمت تو شهر هاي محروم رو داره( اين آخريو من دوست دارم! نميدونم چرا) اين نظر من بود. البته اين رو بگم که زندگي يه جور جنگه , هيچ چيزش هم ايده آل نيست. بنده دانشجوي پزشکي ام, مادرم پرستار و دختري که باش شيريني خوردم دانشجوي حقوقه! اين نظر رو دادم که هم شما بخوني هم باران بهار , هم سارا خانم. من دارم جووني ميکنم, مگه جووني و لذت چيزي بيشتر از تحمل سختياييه که ارزششو دارن؟ مگه بيشتر از داشتن آرامشه؟ من لذت مي برم از اينکه اين همه سختي دارم , از اينکه هم تو سن مناسب به فکر ازدواجم, هم دارم درس ميخونم. از زندگي لذت ببيريم, زندگي عوض نميشه , بيايم ما هم خم نشيم. يادمه يه جا خوندم: هرگز زانو نخواهم زد حتي اگر سقف آسمان کوتاهتر از قامتم باشد. پر چونگيم رو ببخشيد. شايد خيلي بي ربط نوشتم, شايدم چرت و پرت نوشتم. کلا شرمنده